Living two lifes in one lifetime is an enormous challenge and an assault to your health and energy reserve. My daytime existence is hard emotionally and having to start the day with the wounds of the night still visible and energylevels just around the point of alert, the racing hours are conflicting my crawling spirit.
Nighttime is when the other existence is reviving again. Fighting for survival of both day and night. Emotionally depleted and using borrowed energy, this life is causing accelerated ageing. Loads of artificial strength and happiness are slowly destroying the body as a silent and patient killer.
Still, I love my life and every step that I take, I take with full devotion and faith. The anxiety to struggle for survival has grown into yet another mean of refilling the spirit and drive.
Life is hard, unfair and heartless. I shall stay strong and stand up straight with every last drop of strenght I can scrape from the bottom of my tank, and face up to the world.
I am the Boss of my life, I make decisions from the deepest of my soul and I know...I belief...with full confidence...I am heading for personal successes.
Cin
woensdag 17 juni 2009
donderdag 26 februari 2009
Questions
There are times where things just commence. Relative control. Escaping eases or destroys challenges creating a smaller virtual safety. Again life has brought me to cross my relativity and stumble upon opportunities. Chances where differences between failure and succes are deep. Emotions, feelings, sensitivity and more lethal variables are resident at this moment. Questions which shall never be answered by any other than time. We never know which turn to make and reside in our safe virtuality. Until one day the moment announces itself, if ever it will? Life never meets halfway. The future is only ours.
Posted with LifeCast
donderdag 12 februari 2009
Overleven
Survival of the fittest
Elke dag weer het gevecht tussen gevoel en verstand, het stoppen van energie in het in stand houden van je spirit en drive om iets van je leven te maken. Bij de pakken neerzitten en meedeinen op de grillen van het leven die als grote golven dreigend op je af komen resulteert in een degradatie naar een sociaal verdoemenis. De ene dag denk je de hele wereld aan te kunnen en de andere dag denk je dat de hele wereld zich tegen jou keert. Enig besef van realiteit wijst je erop dat je lang niet belangrijk genoeg bent voor de wereld, en dat die daarom echt niet haar onderdanen en masse in jouw vaarwater heeft gestuurd. Naarmate de tijd vordert kost het steeds meer moeite perspectief te zien en maakt realiteit plaats voor je eigen surrealisme, de treeplank, of beter gezegd de eerste stap neerwaarts in een spiraal naar de status van psychologische catastrophe.
Ergens van binnen weet je het wel, je wilt anders, je wilt sterk zijn, je wilt iemand zijn. Maar de neerslachtigheid maakt zich meester en manifesteert zich sterker dan je Will to survive. Zoekend naar antwoorden kom je de ene na de andere stoornis tegen waar je jezelf mee vereenzelvigd. Een trend in deze moderne wereld waar psychische afwijkingen een naam krijgen en daarmee vergoeilijkt worden. Van binnen weet je dat je gefaald hebt en dagelijks baal je van jezelf. Nog een laatste poging wagen om jezelf te positioneren in deze quasi ambitieuze maatschappij, een plekje in een wereld van virtuele prestaties. Nog een keer proberen respect te krijgen voor je persoon, je capaciteiten, je karakter. Woorden die al lang in een afgesloten archiefkast liggen.
De wereld wordt geleid door natuurkrachten die elke psychologische theorie of vlucht in een pasverworven stoornis totaal negeert. Hier heersen de wetten van de natuur. Ons leven ligt vol in God's handen die wij onze trouw en vertrouwen moeten bewijzen, zouden de gelovigen onder ons denken. Kenmerkend is dat gelovigen dit als laatste strohalm lijken te koesteren om met hun volle gewicht aan te hangen op momenten dat hun God toch iets minder meegaand blijkt. Ook al vervloekt de kerk de theorie van Survival of the Fittest die de basis vormt van de evolutieleer van onze grote vriend Darwin, kunnen we niet ontkennen dat de samenleving een constante wedloop is om uit te komen boven de standaard die onze leiders modaal hebben genoemd.
Wie zijn de sterksten? Wie zullen overleven? De gelovigen die persoonlijk falen het label 'God's wil' opplakken, of de atheïsten voor wie het leven gelijkenis vertoond van een binair stelsel. Of...zou misschien toch persoonlijkheid en karakter de sleutel vormen voor het overleven van anderen. Wie ziet in zijn achteruitkijkspiegel de meeste karkassen wegrotten? Ik drink vandaag een borrel extra op de verjaardag van Charles Darwin, die volgens mij zelf zijn leer bewees alvorens hij hem onderzocht had. Gewoon door zijn huis en haard te verlaten en de wijde wereld in te trekken en niet te worden wat er van hem verwacht werd.
Cheers !
Elke dag weer het gevecht tussen gevoel en verstand, het stoppen van energie in het in stand houden van je spirit en drive om iets van je leven te maken. Bij de pakken neerzitten en meedeinen op de grillen van het leven die als grote golven dreigend op je af komen resulteert in een degradatie naar een sociaal verdoemenis. De ene dag denk je de hele wereld aan te kunnen en de andere dag denk je dat de hele wereld zich tegen jou keert. Enig besef van realiteit wijst je erop dat je lang niet belangrijk genoeg bent voor de wereld, en dat die daarom echt niet haar onderdanen en masse in jouw vaarwater heeft gestuurd. Naarmate de tijd vordert kost het steeds meer moeite perspectief te zien en maakt realiteit plaats voor je eigen surrealisme, de treeplank, of beter gezegd de eerste stap neerwaarts in een spiraal naar de status van psychologische catastrophe.
Ergens van binnen weet je het wel, je wilt anders, je wilt sterk zijn, je wilt iemand zijn. Maar de neerslachtigheid maakt zich meester en manifesteert zich sterker dan je Will to survive. Zoekend naar antwoorden kom je de ene na de andere stoornis tegen waar je jezelf mee vereenzelvigd. Een trend in deze moderne wereld waar psychische afwijkingen een naam krijgen en daarmee vergoeilijkt worden. Van binnen weet je dat je gefaald hebt en dagelijks baal je van jezelf. Nog een laatste poging wagen om jezelf te positioneren in deze quasi ambitieuze maatschappij, een plekje in een wereld van virtuele prestaties. Nog een keer proberen respect te krijgen voor je persoon, je capaciteiten, je karakter. Woorden die al lang in een afgesloten archiefkast liggen.
De wereld wordt geleid door natuurkrachten die elke psychologische theorie of vlucht in een pasverworven stoornis totaal negeert. Hier heersen de wetten van de natuur. Ons leven ligt vol in God's handen die wij onze trouw en vertrouwen moeten bewijzen, zouden de gelovigen onder ons denken. Kenmerkend is dat gelovigen dit als laatste strohalm lijken te koesteren om met hun volle gewicht aan te hangen op momenten dat hun God toch iets minder meegaand blijkt. Ook al vervloekt de kerk de theorie van Survival of the Fittest die de basis vormt van de evolutieleer van onze grote vriend Darwin, kunnen we niet ontkennen dat de samenleving een constante wedloop is om uit te komen boven de standaard die onze leiders modaal hebben genoemd.
Wie zijn de sterksten? Wie zullen overleven? De gelovigen die persoonlijk falen het label 'God's wil' opplakken, of de atheïsten voor wie het leven gelijkenis vertoond van een binair stelsel. Of...zou misschien toch persoonlijkheid en karakter de sleutel vormen voor het overleven van anderen. Wie ziet in zijn achteruitkijkspiegel de meeste karkassen wegrotten? Ik drink vandaag een borrel extra op de verjaardag van Charles Darwin, die volgens mij zelf zijn leer bewees alvorens hij hem onderzocht had. Gewoon door zijn huis en haard te verlaten en de wijde wereld in te trekken en niet te worden wat er van hem verwacht werd.
Cheers !
dinsdag 10 februari 2009
eerste post in een nieuwe weblog...
...is als voetstappen in vers gevallen sneeuw.
alles nog schoon, alles nog rein
in een moment van rust, zonder doel begonnen
even alleen, een stap terug van de lijn
zomaar een gedachte, gevoel of verzonnen?
alles nog schoon, alles nog rein
in een moment van rust, zonder doel begonnen
even alleen, een stap terug van de lijn
zomaar een gedachte, gevoel of verzonnen?
Abonneren op:
Posts (Atom)
